Bir harpte, müşrikler Peygamber Efendimize hücum ettiler.
Gayeleri öldürmekti.
Efendimiz:
"Şunlara kim karşı koyar?” diye seslendiler
● ● ●
Hazret-i Talha:
"Ben!" dedi.
Ve fırladı ileri.
Döne döne çarpışıyor, vurduğunu Cehenneme gönderiyordu.
Bir kısmını öldürdü.
Bu sırada Resulullah Efendimizin yanına bazı sahabiler yetiştiler.
● ● ●
Hazret-i Talha anlatır:
“Eshap dağıldılar.
Küffar hücum etti.
Resulullah’a dört bir yandan saldırdılar.
Öyle ki önünden, arkasından, sağından, solundan hücum ediyorlardı.
● ● ●
Her yöne koşuyordum.
Dönerek çarpışıyordum.
Etrafında pervane oldum.
Çok şükür hepsini uzaklaştırdım.
Nihayet dağıldılar.”
● ● ●
O gün Hazret-i Talha'nın (radıyallahü anh) her âzâsı, Resulullah’a bir zarar gelir korkusundan tir tir titriyordu.
Her yeri kılıç ve ok darbeleriyle delik deşik olmuş, vücudunda yaralanmayan ve kana bulunmayan bir yer kalmamıştı.
● ● ●
Yaralarını saydı.
Altmışı büyüktü.
Küçükleri sayamadı.
Ama mühim değildi.
O kendini düşünmüyordu.
Mühim olan Efendimiz’di.
Onun kılına zarar gelmesin diye cihada devam ediyordu.