Tabiinin büyüklerinden Kasım bin Muhammed hazretleri, fıkıh ilminde de yüksek bir âlimdi.
Yine de korkardı.
Bir şey sorulsaydı.
Hemen fetva vermezdi.
Ve “İnsanın, Allah’ı bildikten sonra cahil yaşaması, bilmediği şeyde fetva vermesinden hayırlıdır” buyururdu.
● ● ●
Bir mesele sorarlardı.
“Bilmiyorum!” derdi.
Israr ederlerdi.
O zaman da:
“Vallahi her şeyi bilmiyorum. Bilseydim, sizden saklamazdım. Bildiğini saklamak caiz değildir” derdi.

OKUYUP AĞLIYORDU

Kasım bin Muhammed hazretleri şöyle anlatıyor:
“Âdetim üzere bir gün sabah namazını kıldıktan sonra halam Hazret-i Âişe’yi ziyarete gittim.
Kuşluk kılıyordu.
Kulağımı verdim.
Zamm-ı sure olarak ‘Allah, lutfedip bizi kavurucu azaptan korudu’ âyet-i kerimesini okuyordu.
Hem tekrar ediyordu.
Hem de ağlıyordu.
● ● ●
Bir süre bekledim.
Bir şey diyecektim.
Beklemekten usandım.
Ama o bitirmedi.
Bir iş için ayrıldım.
‘İşimi bitireyim, sonra ziyaretine giderim’ dedim.
İşimi bitirip döndüm.
Hayretle gördüm ki yine aynı hâlde ve
aynı âyet-i kerimeyi tekrar tekrar okuyor ve ağlıyordu.”