(Dünden devam)
Bir şeyden haberi yoktur garibin.
Zehirli ekmeği alıp ayrılır.
Az ilerde rastlar genç birine.
Askerliği bitmiş, dönüyormuş evine.
Gencin çok aç olduğunu öğrenir.
Ekmeğini ona verir.
Gönül rahatlığıyla devam eder yoluna.
● ● ●
Genç ise ekmeği yer, eve gider.
Gider ama başlar zehirin tesiri.
Zangır zangır titrer her yeri.
Ev halkı merak ve telaş içindedir.
Zira genç, ölüm döşeğindedir.
Ne yapacaklarını bilemezler.
● ● ●
Genç, son nefeslerini verirken ‘Yolda ekmek aldım birinden. Ne olduysa, onu yedikten sonra oldu’ diye mırıldanır.
Genç, o fırıncının oğludur.
Fırıncı, bunu duyunca başlar dövünmeye.
‘Eyvah! O zehiri ben koymuştum ekmeğe. Ben ne ettim. Oğlumu kendi elimle zehirledim’ der.
● ● ●
Bin pişmandır yaptığına.
Ama ne fayda.
Ne kadar pişman olsa, ne kadar üzülse de artık faydasızdır.
Zira geçmiştir iş işten.”

VELÎLER ÖYLEDİR

Bu zat br gün sevdiklerine “Varlık ve yokluk zamanları, hâlinizi değiştirmesin. Hattâ, yokluk zamânında neşeniz, varlıkta da sıkıntınız artsın!” buyurdu.
Sebebini sordular.
Cevâbında:
“Allahü teâlânın sevdikleri böyledir. Fakîrlikte rahat ve sâkin, zenginlikte ise sıkıntılı olurlar. Hattâ rahatlık zamânında sıkıntı ararlar. Çünkü onlar, sıkıntılardan zevk alırlar” buyurdu.