(Dünden devam)
Sonunda ümidini kesti.
Onları Allah’a havale etti.
Yanlarına gitti ve “Yakında Allahü teâlâdan gelecek azaba hazır olun. Ben de sizinle beraber o azabı gözeticiyim” buyurdu.
● ● ●
Yine inanmadılar.
Hakaret ettiler.
Düşmanlıklarını çoğalttılar.
Hatta Onu öldürmeyi düşündüler.
Ama yapamadılar.
Zira azab-ı İlahî geldi.
Onları âniden yakaladı.
Hazret-i Cebrail'in bir sayhası/şiddetli haykırışı ve bir zelzele, onları hakir ve zelil kıldı. Hepsi yok oldular.
Sanki hiç yoklardı.
Sanki hiç yaşamamışlardı.
● ● ●
Şuayb Aleyhisselam üzüldü.
Medyen yok olmuştu.
Eyke’ye gitmesi emr olundu.
Orada vazifelendirildi.
Eyke halkı da kâfirdi.
Puta tapıyorlardı.
Her kötülüğü yapıyorlardı.
Azgın ve taşkındılar.
● ● ●
Ondan mucize istediler.
O da putlara hitap etti ki:
“Sizin Rabbiniz kimdir?”
Putlar dile gelip:
“Rabbimiz Allah’tır” dediler.
Tekrar sordu:
“Ben kimim?.”
Putlar bir ağızdan “Allah’ın peygamberisin” dediler.
Ve yüz üstü devrildiler.
Param parça oldular.
O anda bir rüzgâr çıktı.
Çok şiddetli esiyordu.
(devamı yarın)