Şeybe bin Osman, büyük düşmandı Efendimize. Müşrik saflarında müminlere karşı dövüşüyor, özellikle de Resulullah’ı gözetliyordu devamlı.
Çünkü babasını ve amcasını kaybetmişti o harpte. Onların intikamını alacaktı.
Nihayet bir fırsatını buldu.
Baktı, Efendimiz yalnızdı.
Bundan iyi fırsat olmazdı.
Arkadan sessizce yaklaştı.
Ve içinden "Tamam, şimdi işini bitireceğim!" dedi.
Kılıcını kaldırdı.
Tam vuracaktı.
Birden hızla uzaklaştı oradan. Çünkü bir "ateş çukuru" belirmişti önünde. Bir adım atsaydı, içine düşecekti.
● ● ●
Peygamberimiz onu gördüler ve “Yâ Şeybe! Yanıma gel” diye seslendiler.
Bu ulvi davete icabet etmemek, elinde değildi. Mıknatısa tutulmuş gibi çekildi. Az önce öldürmek için yaklaştığı şahsa, şimdi "köle gibi" yaklaşıyordu.
Çünkü sevmişti Onu.
Hatta âşık olmuştu.
Efendimiz ona bakıp:
“Haydi gel, sen de bizim safta savaş!” buyurdular.
Hiç itiraz etmedi.
Hemen kabul edip:
“Emredersin yâ Resulallah!” dedi. Kılıcını kaldırıp saldırdı kâfirlere. Çünkü o, bir sahabi idi artık. Resulullah’la omuz omuza çarpışıyordu.
Hem kâfirlere karşı.
Öyle kararlıydı ki:
“Önüme babam çıksa, öldürürüm!” diyordu.