Sevgili Peygamberimiz, çok mütevazıydı. Hizmetçisiyle oturup yerdi. Pazardan öteberi alıp torba içinde evine kendi taşırdı.
Kimseye taşıttırmazdı.
Hayvanına ot verirdi.
Devesini bağlardı.
Koyununu sağardı.
Evini süpürürdü.
Onun nazarında efendinin köleye, beyazın da siyaha bir üstünlüğü yoktu.
Kim davet etse, kabul edip giderdi. Önüne konan şey az da olsa, basit ve aşağı görmezdi.
Güler yüzlü idi.
Söylerken gülmezdi.
Üzüntülü görünürdü.
Ama çatık kaşlı değildi.
Heybetliydi.
Ama kaba değildi.
Cömertti.
Ama israf etmezdi.
Mübarek başı önüne az eğikti.
● ● ●
Enes bir Malik (radıyallahü anh) anlatıyor:
“Resulullah’a on sene hizmet ettim. Bana bir defa ‘üf’ demedi. ‘Bunu niçin yapmadın?’ buyurmadı.
Bir gün beni bir yere gönderdi.
Kendilerine:
‘Vallahi gitmem!’ dedim.
Ama gidecektim.
Nitekim hemen çıktım.
Çocuklar sokakta oyuyordu.
Bir ara arkama baktım.
Resulullah’ı gördüm.
Tebessüm ediyordu.
‘Yâ Enes! Dediğim yere gittin mi?’ diye seslendiler.
Cevap verip:
‘Evet yâ Resulallah! Canım sana feda olsun’ dedim.”