Bir gün Efendimizin yanlarına develi bir köylü geldi. Ardından kalabalık bir grup sökün etti ve Efendimize o köylüyü gösterip:
“Yâ Resulallah! Bu adam hırsız. Bizim devemizi çalmış. Lütfen ondan al, devemizi bize ver!” dediler.
Efendimiz sordu:
“Şahidiniz var mı?”
“Evet var” dediler.
Ve birilerini gösterdiler. Resûl-i ekrem tam onları dinleyecekti ki o köylünün hâli dikkatini çekti.
Ona bakıp:
“Bu kimseler, senin için hırsız diyorlar. Doğruysa develerini geri ver. Yoksa kendini müdafa et!” buyurdular.
O sırada deve dile gelip “Yâ Resulallah! İzin verirseniz ben söyleyeyim” dedi.
Efendimiz:
“Söyle” buyurdu.
Deve köylüye bakıp:
“Ben bu zatın yanında dünyaya geldim yâ Resulallah! Beni büyüten, budur. Öbürleri iftira ediyorlar” dedi.
Efendimiz köylüye:
“Sen haklı çıktın. Lâkin az önce neler mırıldanıyordun?” diye sordular.
O boynunu büküp:
“Dua ediyordum” dedi.
“Ne diyordun?”
“Yâ Rabbî! Suçsuz olduğumu yalnız sen biliyorsun. Habibinin hürmetine bana yardım et diyordum” dedi.
Efendimiz sevindi.
Öbürlerine dönüp:
“Haydi gidiniz! Dâvânız boş çıktı” buyurdular. İftiracılar mahcup vaziyette terk ettiler orayı.