Amasya velilerinden Ali Hafız Efendi zamanında Garip Hafız İbrahim Hakkı isminde bir zat vardı.
Bu zatla sık sık görüşürdü. Garip Hafız da mübarek bir zattı.
Allah adamıydı.
Bir âdeti vardı.
Adı gibi garipti.
Şöyle ki, ikindi vaktine kadar ziyaretçi kabul etmezdi.
Bir gün Ali Hafız, talebeleriyle Garip Hafız'ın ziyaretine gitti.
Vakit ikindiden önceydi.
Evine vardılar.
Kapıyı çaldılar.
Talebesi çıktı. Ali Hafız "Evladım! Garip Hafız'a geldiğimizi haber ver" dedi.
O talebe:
“Haberi var efendim, sizi bekliyor" dedi.
İçeriye girdiler.
Sohbet ettiler.
Ancak orada bulunanlar konuşulanlardan hiçbir şey anlayamadılar. Zira onlar birbirlerinin derecesine göre konuşuyorlardı.
● ● ●
Ali Hafız hazretleri, bir gün nefes darlığından muzdarip halde yatıyordu ki, sevenleri ziyarete geldi.
O hemen ayağa fırlayıp onlarla çok neşeli bir sohbete girdi.
Misafirler gitti.
Hanımı geldi.
Ve hışımla yanına girip "Efendi! Ben senin hasta olduğuna inanmıyorum" dedi.
Ali Efendi de:
"Hanım! Ne yapayım. Onlar gelince, Allahü teâlâ bana bir şevk veriyor, şifa veriyor, sıhhat buluyorum" dedi.