Veysel Karani hazretleri, Resulullahı görmeden sevmiş ve Tabiinin en yükseği olmuştur.
Harem bin Hayyan anlatıyor:
“Üveys'i çok merak ediyor, bir kere olsun görmek istiyordum.
Kûfe'ye gittim.
Buldum onu.
Su kenarında abdest alıyordu.
Yaklaşıp selam verdim.
‘Aleyküm selam ey İbni Hayyan!’ dedi.
Çok şaşırdım.
Zira ismimle hitap etmişti bana.
‘Elhamdülillah iyiyim. Ama siz beni ilk gördünüz, ismimi nerden biliyorsunuz?’ dedim.
O cevaben:
‘Her şeyi bilen ve gören bildirdi’ dedi.
‘Resulullah’tan bir hadis okur musunuz’ dedim.
‘Ben Onu baş gözüyle görmedim ve kendi ağzından hiç hadis işitmedim’ buyurdu.
Sonra mealen:
‘İnsanları ve cinleri, beni tanımaları ve bana ibadet etmeleri için yarattım’ olan ayet-i kerimeyi okudu.
Bir sayha vurdu.
Aklı gitti sandım.
Sonra bana ‘Ey Harem! Buraya ne için geldin?’ diye sordu.
Cevaben:
‘Sizi tanımak için’ dedim.
‘Bir Mümin Rabbini tanıyınca, O’ndan başkasını tanımasına ne lüzum var?’ buyurdu.
Hoşuma gitmişti.
Nasihat istedim.
‘Yattığında, ölümü yastığının altında bil, sabah kalktığındaysa karşında’ buyurdu.
Başka şey konuşmadı.”