Veysel Karani hazretleri, Resulullah Efendimizi görmeyi çok arzu ediyordu.
Ama annesi vardı.
Yaşlı ve hastaydı.
O izin vermiyordu.
İzin istediğinde:
“Sen gidersen bana kim bakar?” diyordu.
Efendimiz (aleyhisselam), bazen mübarek yüzünü Yemen taraflarına çevirip:
"Şu yönden rahmet rüzgârlarının estiğini duyuyorum" buyururlardı.
Bir gün de:
"Ümmetim arasında Üveys adında biri var ki mahşer günü ümmetimden çok kimseye şefaat edecektir" buyurdu.
Sahabe-i Kiram:
"Bu zat kimdir yâ Resulallah?" dediler.
Efendimiz:
"Allah'ın kullarından biridir" buyurdu.
"İsmi nedir yâ Resulallah?"
"Üveys'tir.”
"O, sizi görmüş müdür?"
"Baş gözüyle görmedi".
Sahabe şaşırıp:
"Yâ Resulallah! O sizi bu kadar çok sever de niçin görmeye gelmez?" dediler.
Efendimiz:
"Bunun iki sebebi var. Birincisi hâllerine mağluptur. İkincisi yaşlı ve hasta bir annesi var, ona bakıyor" buyurdu.
Sahabiler:
"Biz onu görür müyüz?" dediler.
Efendimiz, Hazret-i Ali ile Hazret-i Ömer'e bakarak:
"Siz ikiniz onu görürsünüz" buyurdular.