Harem bin Hayyan anlatır:
“Veysel Karani hazretleriyle görüştüğüm zaman kendisinden nasihat istedim.
O da cevaben:
‘Günahının küçük olduğuna bakma, o günahı işlemekle Rabbine âsi olduğunun büyüklüğüne bak’ buyurdu.
Ben kendisine:
‘Nereye yerleşmemi tavsiye edersin?’ dedim.
Cevaben:
‘Şam'a yerleş’ buyurdu.
‘Orada geçim nasıldır?’ deyince ‘Rızkından şüphe eden kalplere yazıklar olsun’ buyurdu.
Nasihat istedim.
Bana döndü ve:
‘Ey İbni Hayyan! Baban öldü. Âdem Aleyhisselam, Davud Aleyhisselam, Muhammed Resulullah öldüler. Halifesi Ebu Bekir öldü. Kardeşim Ömer de öldü, vah Ömer!’ dedi.
Ben şaşırdım,
Ve kendisine:
‘Ömer ölmedi’ dedim.
‘Evet, Onun da öldüğünü Rabbim bana bildirdi’ dedi.
Sonra bana döndü.
Muhabbetle bakıp:
‘Ölümü unutma! Ehl-i sünnetten ayrılma. Allah’ın kullarına emr-i maruf yap!’ buyurdu
Duygulandım
Sonra bana:
‘Haydi şimdi git! Beni duayla an, ben de seni duayla anayım. Sen bu taraftan git, ben de şu taraftan gideyim’ dedi.
Giderken ağlıyordu.
Ben de ağladım.
Ardından bir süre bakakaldım.
Bir daha da haber alamadım.”