Bir gün Abdullah bin Ömer'in (radıyallahü anh) devesi çalındı.
Çok arayıp bulamadı.
"Alana helal ettim" dedi.
Mescide girip namaz kıldı.
Az sonra biri geldi.
"Deven şuradadır" dedi.
Nalınlarını giydi.
Oraya gidecekti.
Birden geri dönüp:
"Helal etmiştim, artık almam" buyurdu.
● ● ●
Bir sahabi anlatıyor:
“Abdullah bin Ömer (radıyallahü anh) ile beraber bir yolda gidiyorduk.
Bir ara ney sesi işittik.
Abdullah durdu.
Kulaklarını parmaklarıyla kapadı.
Duymak istemedi.
Oradan uzaklaştık.
Sonra bana dönüp:
‘Ney sesi hâlâ işitiliyor mu?’ diye sordu.
‘İşitilmiyor’ dedim.
O vakit parmaklarını kulaklarından ayırdı.
Merak etmiştim.
Hikmetini sordum.
‘Resulullah da böyle yapmıştı’ dedi.”
● ● ●
Bir kimse Abdullah bin Ömer hazretlerinin yanına geldi ve kendisine “Allah için, seni çok seviyorum" dedi.
O kimseye baktı.
Ve cevap verip:
"Ben de seni Allah için hiç sevmiyorum” dedi.
“Niçin?” deyince:
“Çünkü sen, ezanı teganni ederek, şarkı söyler gibi okuyorsun" buyurdu.