Eshab-ı Kiram’dan Ukayl bin Ebi Talip ile Resulullah Efendimiz, birlikte sefere çıkmışlardı bir gün.
Sonra mola verdiler.
O esnada karşıdan bir devenin koşarak kendilerine doğru geldiğini gördüler.
Hayvan, can havliyle geldi.
Efendimiz’in önünde çöktü.
Ve dile gelip:
“İmdat yâ Resulallah beni kurtar!” dedi.
Ardından bir köylü geldi telaşla.
Elinde bıçak vardı.
Efendimiz ona:
“Ne istersin bu biçare deveden?” diye sordu.
Adam:
“Yâ Resulallah! Bu, bana itaat etmiyor, asi oluyor. Keseyim de kurtulayım dedim, kaçtı elimden” diye arz etti.
Deve konuşup:
“Yâ Resulallah! İzin verirsen ben arz edeyim” dedi.
Efendimiz:
“Sen söyle” buyurunca:
“Yâ Resulallah! Bu kabile insanları, yatsı namazlarını kılmıyorlar. Hâlbuki sen ‘Yatsıyı kılmayanlara azap iner’ buyurdun. Ben de bunların arasındayım. O azap bana da gelir diye korktum ve kaçtım o kabileden” dedi.
Efendimiz köylüye sordu:
“Doğru mu söylüyor?”
Köylü cevap verip:
“Evet yâ Resulallah! Ama söz veriyorum, bundan sonra yatsı namazlarını hiç terk etmiyeceğim” dedi.
Deve dile gelip:
“Tamam! Madem öyle, ben de ona artık isyan etmeyeceğim” dedi.