Mahşer gününde, Hakk teâlâ “Yâ Cebrail! Muhammed ümmetinin hâlini Malik'ten öğren” diye emreder.
Melek bu emri alır.
Ve gidip sorar:
Malik “Pek fenadır” der.
Ve perdeyi aralar.
Hazret-i Cibril bakar. Azap çeken müminleri görür. Müminler de onu görürler.
Güzelliğine hayran kalıp “Ey Malik! Bu zat kimdir?” derler.
Malik der ki:
“O, Cebrail’dir. Muhammed Aleyhisselam’a vahiy getirir.”
Onlar, Muhammed ismini işitince “Ey Cebrail! Ne olur, Peygamberimize bizden selam ilet ve şu hâlimizi Ona bildir” diye feryat ederler.
O da “Pekâlâ” der.
Resulullaha varır.
Gördüğünü haber verir. Efendimiz bu haberi öğrenir.
Arş-ı âlâya varır.
Ve secdeye kapanır:
Rabbimiz “Ey Habibim! Dileğin ne ise iste” buyurur.
Efendimiz:
“Yâ Rabbî! Tek dileğim, günahkâr ümmetimin ateşten kurtulmasıdır” der.
Hakk teâlâ:
“Ey Resulüm! Git, onları ateşten çıkar” buyurur.
Efendimiz emri alır.
Süratle cehenneme varır. Bütün ümmetini ateşten kurtarır. Kâfirler bunu görüp:
“Ah! Keşke biz de ehli iman olsaydık da, biz de bunlar gibi ateşten kurtulsaydık” derler.
Ama nerde!
Onlar, sonsuz kalırlar o ateşte.