Efendimiz Aleyhisselam mescid-i şerifte Eshabiyle sohbet ederken Cebrail Aleyhisselam geldi.
Efendimize:
"Yâ Resulallah! Ebu Bekir bu sabah öyle bir ibadet yaptı ki yetmiş yıllık ibadete bedeldir" diye arz eyledi.
Efendimiz dinledi.
Hazret-i Bilâl’e:
"Git, Ebu Bekir'i çağır gelsin" buyurdu.
Hazret-i Bilâl kalktı.
"Başüstüne!" dedi.
Ve gidip çağırdı.
Hazret-i Ebu Bekir acele giyinip çıktı evden. Az sonra mescid-i şerife geldi.
Selam verip oturdu.
Efendimiz sordular:
"Nasılsın yâ Eba Bekir?"
"İyiyim Elhamdülillah.”
"Evde ne yapıyordun?"
"Bir şey yapmıyordum.”
"Peki bir şey düşündün mü?"
"Evet düşündüm.”
"Ne düşündün?"
"Cenneti, cehennemi düşündüm. Allahü teâlânın her ikisini de insanla dolduracağını, cehennemin büyüklüğünü ve azabının şiddetini düşündüm. Burada yanacak olan insanların hâlini tefekkür ettim.
Çok korktum
Hatta titredim.
Kalbimden:
‘Yâ Rabbî! Ahirette benim vücudumu öyle büyük yap ki cehennemi yalnız ben doldurayım. Başka kimseye yer kalmasın. Böylece senin takdirin yerine gelmiş olur ve bütün insanlar yanmaktan kurtulur’ diye dua ettim” dedi.