Hazret-i Ömer bir gün Eshabtan bazısıyla sahrada oturuyordu ki bir köle gelip dikildi karşısına.
"Halife sen misin?"
"Evet benim.”
Sırtından gömleğini çıkarıp uzattı Halifeye:
"Nicedir yırtık şu gömleğim. Al da dik şunu çabuk!"
Halife çok şaşırdı.
Kızmadan sordu:
"Sen niçin dikmiyorsun?"
"Elimden gelse dikerdim herhâlde. Hem sen halife değil misin. Millete hizmet etmek asıl vazifendir senin.”
Ömer bin Hattab:
"Haklısın” dedi.
Ve başladı söküğü dikmeye. Ancak güneş, kölenin çıplak vücudunu yakmaya başlayınca emretti yine Halifeye:
“Gömleğini çıkar, üzerime ört. Zira vücudum güneşte çıplak durmaya alışık değil" dedi.
Bu isteğini de yaptı.
Az sonra tamir bitmişti.
Kalkıp giydirdi köleye.
Ardından sordu:
"Başka isteğin var mı?"
"Hayır yok" dedi.
"Öyleyse hakkını helal et."
"Helal olsun" dedi.
Ve son olarak da:
"Ey Halife! Şunu bil ki yarın mahşer gününde, şarktan ta garba kadar nice aç, çıplak ve düşkünler, haklarını senden alacaktır. Bunu bil de, öyle davran milletine. Halife olmak kolay değildir" dedi.
Ve ayrılıp gitti.
Halife çok hüzünlenmişti.
O da kalkıp gitti evine.
Yollarda ağlıyordu.