Bursa'da medfun olan Emir sultan hazretlerinin babası, Seyyid Ali isminde hâl ehli bir kimse olup herkese yardım etmesiyle meşhurdu o devirde.
Her gün ormana gidip odun keser, onları yüklenip köye getirir ve fakirlere dağıtırdı.
Bir gün yine bir yük odunu yüklenip çaldı bir kapıyı:
“Odun ister misin anne?”
“Sağol evladım. Bu gecelik var.”
Öbürünü çaldı:
“Odununuz var mı bacı?”
“Var komşu. Olmayana verseniz.”
Bir tek odun alan olmadı o gün.
Çok da yorulmuştu.
Çöktü bir gölgeliğe.
O esnada hanımı çıkageldi ve bir sepet hurmayı koydu önüne:
“Talebeniz verdi bunları.”
“Niçin kabul ettin hanım. Biliyorsun, evimizde hurma var. Bunları fakirlerine dağıt.”
“Peki bey” dedi.
Ve ev ev dolaştı.
“Hurma ister misiniz kızım?”
“Sağol teyze. Hurmamız var.”
Başka kapıyı çaldı:
“Şu hurmayı alır mısınız?”
“Allah razı olsun, bu gecelik var.”
Alan çıkmadı.
Eve dönüp söyledi beyine.
Seyyid Ali, açtı ellerini “Yâ Rabbî! Bize hayırlı bir oğul ver ki bir ömür boyu hizmet etsin senin kullarına. Duasını alsın gariplerin” diye yalvardı.
Hanımı da:
“Âmin!” dedi.
Dua kabul oldu.
Rabbimiz, onlara bir oğul ihsan etti ki büyüyünce Emir Sultan oldu ve ömür boyu hizmet etti Allah’ın kullarına.