Emir Sultan hazretlerinin çok talebesi vardı. Çoğu fakir olduğu için geçimlerini de kendisi sağlardı.
Uzak yerlerdeki talebeleri, her hafta sonu gelir, ihtiyaçları kadar parayı alıp giderlerdi. Yine bir talebesi gelmişti.
Mübarek sordu:
“Kardeşlerimiz nasıllar?”
“İyiler ve zât-ı âlinize duacıdırlar.”
Mübarek zat:
“Pekâlâ” dedi.
Ve ona "bir akçe" verip “Arkadaşlarına selam söyle. Bu bir akçeyi iyi muhafaza edin. Biz dünyada olduğumuz müddetçe bu size kâfi gelir. Bununla rahatça geçinin. Kimseden bir şey istemeyin” buyurdu.
Genç talebe:
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve ellerini öpüp ayrıldı.
Dönünce ona sordular:
“Hocamız nasıllar?”
“Çok iyiler. Size selamları var” dedi.
Hep birden ayağa fırlayıp “Aleyküm selam!” dediler.
Ve sordular yine:
“Bir şey buyurdular mı?”
Talebe, Emir Sultan hazretlerinin verdiği o "bir akçe"yi cebinden çıkararak:
“Şu akçeyi gönderdiler ve ‘Bu, öyle bereketli akçedir ki ne kadar harcasanız tükenmez. Her ihtiyacınızı bu akçeyle alın. Ben hayatta oldukça bu akçe bitmez’ buyurdular” dedi.
Çok sevindiler.
Her şeyi o akçeyle alıyorlardı. Yine de tükenmiyordu. Ama ne zaman ki vefat etti Emir Sultan, tükendi o zaman.