Emir Sultan hazretlerinin talebesinden biri şöyle anlatıyor:
“Hocam bana:
‘Balıkesir’e git. Falan camide bir imam var. Ancak itikadı bozuktur. Allah için git onu ikaz eyle!’ buyurdu.
‘Başüstüne’ dedim.
Sonra da içimden:
‘Yolda ne ile meşgul olayım?’ diye sormayı düşündüm.
Anladı düşüncemi.
Tespihini uzatıp ‘Bu, benim tespihimdir. Yol boyunca hep zikirle meşgul olursun’ buyurdu.
Alıp koydum cebime.
Ama korku düştü içime.
‘Ya bu kıymetli tespihi kaybedersem’ diyordum.
Balıkesir’e vardım.
İmamla görüştüm.
Ve ayrıldım. Akşam vakti bir dere kenarında abdest alıyordum ki ayağım kumlardan kaydı birden. Ve tespihi düşürdüm elimden.
Çok aradım, bulamadım.
Çok üzüldüm ve ağladım.
Hocamın tespihiydi çünkü. Gidince ne diyecektim kendilerine?
O üzüntüyle Bursa’ya dönüp huzuruna girdim.
Bana bakarak:
‘Yolculuk nasıl geçti oğlum?’ diye sordular.
Cevaben:
‘İyi geçti efendim, ama derede abdest alırken tesbihi suya düşürdüm’ dedim.
O gülümseyip:
‘Biz de seninleydik ve biz onu düşürmedik’ buyurdu.
Elini cebine attı.
O tespihi çıkardı.
Ve bana uzatıp ‘Al, ömür boyu kullan’ buyurdu.”