Hakk teâlâ hazretlerinden Efendimiz’e "Ey Habibim! Sana emr ounan şeyi açıkla, insanlara anlat!" diye vahiy geldi.
Efendimiz bu emri aldı.
Safa tepesine vardı ve:
"Ey Kureyşliler! Geliniz, toplanınız! Size mühim bir haberim var!" diye seslendi.
Sesi duyan geldi.
Herkes toplandı.
Ve sordular ki "Yâ Muhammed! Hayırdır, ne var, bizi neden topladın buraya?”
Seslendi ki:
"Ey kavmim! Benden hiç yalan söz duydunuz mu?"
Cevap verdiler ki:
"Hayır, sen yalan söylemezsin!”
Yine seslendi ki:
"Peki şu dağın ardında düşman var. Bu gece baskın yapacaklar desem, inanır mısınız?"
Bir ağızdan:
"Elbet inanırız. Çünkü sen doğru sözlüsün” dediler.
O vakit seslendi ki:
"Öyleyse bana inanın. Ben size Allah tarafından gönderilmiş bir Peygamberim. Allah birdir, ben de Onun Resulüyüm!”
Derin bir sessizlik oldu.
Sanki şoka girmişlerdi.
Ebu Leheb öfkeden gözleri dışarı fırlamış, ne yapacağını, ne diyeceğini bilemez hâldeydi.
Kudurmuş gibiydi âdeta.
Yerden irice bir taş aldı. Allah’ın Resulüne fırlattı. Bir taraftan da "Bizi bunun için mi topladın?" diye böğürüyordu.
Delirmiş gibiydi.
Kavmine dönüp "Bu adam delirmiş. Sakın ha, Onun sözüne inanmayın!" diye bağırdı.