Peygamber Efendimiz, ümmetine karşı çok merhametli olup onları bir an unutmazdı.
O dünyaya geldi.
"Ümmetî!" dedi.
Nitekim şöyle anlatılır: Vaktiyle zengin bir adam mükellef bir sofra donatıp gayet fakir bir âlim zatı evine davet etti.
Âlim gelip oturdu sofraya.
Fakat bir türlü yemiyordu.
Eli sofraya gitmiyordu.
Ev sahibi üzülüp:
“Efendim yemeklerimiz helaldir, niçin yemezsiniz?" dedi.
O âlim zat:
"Biliyorum, ama benim evde birkaç yetimlerim var. Onlar evde aç susuz beklerken elim yemeğe varmıyor" dedi.
Adam bunu duydu.
Hemen bir tepsi aldı.
Her yemekten koydurup gönderdi o yetimlere. O zaman âlimin yüzü güldü ve başladı yemeye.
İşte bunun gibi kıyamet gününde, Hakk teâlâ, Sevgili Habibi'ni cennete davet eder.
Efendimiz gelirler.
Kapısında dururlar.
Ama içeri girmezler. Daha doğrusu giremezler. Zira mübarek kalbi rahat değildir. Günahkâr ümmetini düşünürler.
Ve el açıp:
"Yâ İlahî! Beni ümmetimden ayırma. Ya beni onlarla cehenneme gönder, yahut onları benimle cennete ilet" diye niyaz eder.
Hakk teâlâ da:
"Ey habibim! Cenneti senin için halk ettim. Haydi, ümmetini al da birlikte cennete girin" buyurur.