Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve selem), bir gün şehitliğin kıymetini anlatıyordu.
Nevfel adlı sahabi:
“Yâ Resulallah! Ben bir dua edeyim, siz âmin deyin" diye rica etti.
Efendimiz:
“Peki” buyurdu.
O ellerini kaldırıp:
"Yâ Rabbî! Bana şehit olmayı nasip eyle" diye yalvardı.
Efendimiz:
"Âmin" dediler.
Nevfel duayı almıştı.
İlk cenkte şehit oldu.
Ve defnedildi.
Defin işi bitti.
Resulullah Efendimiz parmakları ucuna basarak yürüyordu. Eshap merak edip sebebini sordular.
Efendimiz:
"O kadar çok melek toplandı ki ayağımı basacak yer bulamadım" buyurdular.
Ve dönüşe geçtiler.
Harbe katılmayan Eshab mücahitleri karşılamak için yollara dökülmüşlerdi.
Nevfel'in hanımı da gelmişti ve beyini merak ediyordu.
Efendimize koşup:
"Gazanız mübarek olsun yâ Resulallah! Nevfel nerede?" diye sordu.
Efendimiz cevap vermedi.
Eliyle arkayı işaret etti.
Ve ileri yürüdüler.
Hanım bir şey anlıyamadı.
Arkada Hazret-i Ali vardı.
Ona koşup sordu:
"Nevfel nerede?"
O da aynı işareti yaptı.
Ve ileri yürüdü.
(devamı yarın)