Abdülvehhab adında biri anlatıyor:
“Medrese tahsilini bitirdim. Daha ilerisini kimden okuyabilirim, diye sorup soruşturdum. ‘Bitlis'te Abdülcelil Efendi var. Çok büyük âlimdir’ dediler.
Bitlis'e gidip sordum.
‘Vana gitti, gelir’ dediler.
Bekleyemedim.
Acele Van'a gittim.
Ve birine sordum.
‘Seyyid Fehim Efendi burada. Abdülcelil hoca da Onun yanındadır’ dedi.
‘Nerde bulabilirim?’ dedim.
‘Şabaniye Câmiindedir’ dedi.
O câmiye yöneldim.
Herkes o câmiye gidiyordu. Kendi kendime ‘Sübhanallah, herkes akın akın onu dinlemeye gidiyor. Hakikaten çok büyük âlimmiş. İnşallah beni de talebeliğe kabul eder’ diyordum.
Câmiye vardım.
Kürsüde, nur yüzlü bir zat vaazediyor, herkes başını eğmiş ve kendinden geçmiş hâlde onu dinliyordu.
İçimden ‘Abdülcelil Efendi bu zat olmalı’ dedim.
Derken bir genç sordu:
‘Birini mi arıyorsunuz?’
‘Abdülcelil Efendi'yi arıyordum.’
‘İşte şu zat!’ deyip en geri safta, edeple oturan birini gösterdi. Sordum ki:
‘Peki vaaz eden zat kimdir?’
‘Seyyid Fehim hazretleridir’ dedi.
O ara ezan okundu. Seyyid Fehim mihraba geçti. İftitah tekbirini alırken ceryana çarpılmış gibi titredim. Altmış sene oluyor, o sesi ne zaman hatırlasam, titriyorum.”