Abdülhakîm-i Arvasi (rahmetullahi aleyh) hazretleri anlatıyor:
“Üstadım Seyyid Fehim hazretleri bir gece sohbet etmişti.
Hiç öyle sohbet olmamıştı daha önce.
Konuştukça sanki nur çıkıyordu ağzından.
Feyz ve bereket saçılıyordu.
Çok istifade ettim.
Tesirini kalbimde hissettim.
Hatta yüksek derecelere çıktığımı zannedip ‘galiba bu iş bitti’ dedim içimden.
● ● ●
Ertesi gün huzuruna vardım.
Bir elma ağacının altında oturuyordu.
O ağacı gösterip sordu bana:
‘Bu, ne ağacıdır?’
‘Elmadır efendim’.
‘Bu ağacın gövdesi, dalları, her dalında da yüzlerce elma var değil mi?’
‘Evet efendim’.
● ● ●
‘Peki bir meyve kurdu, bu elmalardan birinin içine, oradan da çekirdeğine girdiğini düşün.
‘Evet efendim.’
‘O kurtcağız, o çekirdekten biraz yese ağacın tamamını yemiş sayılır mı?’
‘Sayılmaz tabii efendim’.
● ● ●
Bana sevgiyle bakıp;
‘Öyleyse bu yolda az bir şey ele geçirince, hemen ‘bu iş bitti’ dememeli. Ele geçen az bir şeye kanaat etmeyip daha yüksekleri istemelidir’ buyurdu.
Hatamı anlamıştım.
‘Peki efendim’ dedim.”
Ve özür diledim.