Bir gün Çatbayır’dan bir kişi trafik kazası geçirmişti.
Fena halde yaralandı.
Ölmediyse de korkudan dili tutuldu adamcağızın.
Konuşamıyordu.
Onu sevenler;
“Arvas'ta Seyyid Fehim hazretlerinin kabrine git. Orada dua et. İnşallah şifa bulursun” dediler.
“Pekâlâ” dedi.
Ve Arvas'a gitti.
Bu büyük velinin kabri başında okuyup uzun uzun dua etti.
Rabbine yalvardı.
Duası kabul oldu.
Hatta konuşarak gitti câmiye.
Bu hadise hayrete düşürdü çok insanı.
Zira beş dakikada açılmıştı lisanı.
İmamın bile zihni karıştı buna hayretinden.
Ve yanlış kıldırdı namazı.
● ● ●
Seyyid Fehim çocukken, bir yakını ile Arvas'ta dolaşıyordu.
Bir evin önünden geçerken o yakını sordu küçük Fehim'e:
“Şu evi görüyor musun?”
“Görüyorum.”
“Bu, filan zata aittir ve pek sağlamdır” dedi.
Küçük Fehim;
“Hayır, o evin temelinde vakfa ait taş var. Onun için bu evin sakinleri fazla yaşamazlar” dedi.
Gerçekten de öyle oldu.
Yirmi kişiydi o hane halkı.
Birkaç sene içinde tek tek öldüler.
Bir kimse kalmadı o aileden.