Seyyid Taha-yı Hakkâri hazretleri her gün ikindi namazından sonra sohbet eder, ama herkesi çağırmazdı o sohbete
Çünkü o sohbetler, hususiydi.
Yine bir gün ikindi oldu.
Seyyid Taha çıktı evden.
Etrafa bir göz gezdirdi ve Seyyid Fehim'i tâ öteden görüp “Biyâ! Biyâ! Mahbûbî Seyyid Fehim!” diye seslendi.
Yani “Gel, gel, benim en çok sevdiğim Seyyid Fehim!”
O gün oturttu onu önüne.
Ve feyz saçtı gönlüne.
● ● ●
Bir gün de, Seyyid Fehim, Müks'e gitti ve hocası seyyid Taha hazretlerine “Efendim, Arvas'tan ayrılmak istiyorum” diye arz etti.
Hocası sordu:
“Niçin ayrılacaksın?”
“Akrabamdan biri beni üzüyor efendim.”
Seyyid Taha;
“İstersen yerlerimizi değişelim. Sen Nehri'ye gel, ben Arvas'a gideyim. Arvas'ı boş bırakmak iyi olmaz” buyurdu.
Seyyid Fehim;
“Öyleyse kalayım” dedi.
“İyi olur. Seni üzen her kimse o çıkıp gitsin Arvas'tan!”
Seyyid Fehim;
“Ama akrabamdır efendim. O beni üzse de ben yine sabrederim” dedi.
Seyyid Taha “Hayır! Madem ki sizi üzüyor, el-mecbur gidecek, hatta gelip sizden özür dileyecektir” buyurdu.
Az zaman geçti aradan.
O kimse terk etti Arvas'ı.
Sonra gelip özür diledi Seyyid Fehim'den.