Seyyid Taha hazretleri talebeleriyle bizzat meşgul olurdu.
Her türlü dertlerine derman olurdu onların.
Bütün devlet ricali.
Hatta sultanlar bile.
Onun emrine muntazırdılar.
İran şahı bile anlamıştı onun büyüklüğünü.
Nitekim Şemdinli yakınında yüz kırk beş pare köyü ona bağışlamıştı.
Bu haberi kendisine verdiler.
Başını önüne eğdi.
“Elhamdülillah" dedi.
Şükretti Rabbine.
Yıllar geçti aradan.
İran şahı öldü.
Yerine oğlu geçti.
Ve babasının bu büyük zata hediye ettiği o köyleri geri aldı.
Bunu da Seyyid Taha'ya söylediler.
Yine başını eğdi.
Az tefekkür etti.
Ve “Elhamdülillah" dedi.
Şükretti Rabbine.
Yakınları bunu gördü.
Merak ettiler.
Ve kendisine;
“Efendim, hikmeti nedir ki her iki hâlde de ‘Elhamdülillah’ dediniz ve şükrettiniz?” dediler.
Büyük velî;
“O köyleri verdikleri zaman kalbime baktım. Gördüm ki zerre kadar sevinç eseri yok. Sevinip ‘Elhamdülillah’ dedim, Rabbime şükrettim. Aldıklarında da kalbime baktım. Gördüm ki hiç üzüntü yok, yine sevinip hamdettim Rabbime” buyurdu.