Kureyş’in ileri gelen müşrikleri bir gün Kâbe dibinde oturmuş Efendimizi çekiştiriyorlardı ki biri ayağa fırlayıp;
"Bu ne hâldir yahu! Üzerimize ölü toprağı mı serpildi? O, tanrılarımıza hakaret ediyor, biz susuyoruz. Ona haddini bildirmeliyiz" diye seslendi.
O anda Efendimiz geldi.
Fırsat bilip sataştılar.
Önce bir iki lâf, sonra da hakaret. Efendimiz, muhteşem bir vakarla gelip karşılarına dikildiler o kâfirlerin. Müşrikler, korkudan titremeye başladılar.
Efendimiz onlara;
"Ey Kureyşliler! Eğer iman etmezseniz, sizi koyun gibi keserim... Elimden kurtulamazsınız” diye seslendi.
Cevap veremediler.
Ve çaresizlik içinde "Aman yâ Ebel Kâsım! Biz sana ne dedik ki… Şey yani, sen bizden birisin. İbâdetine devam et. Biz sana nasıl karışabiliriz" diyerek yalvarmaya başladılar.
Ertesi gün oldu.
Kâbe'ye koştular yine.
Reisleri "Bu iş buraya kadar arkadaşlar! Yetti artık. Onu ilk gördüğümüz yerde öldüreceğiz!" dedi.
Ve sordu onlara:
"Tamam mı?"
“Tamam”
“Söz mü?”
“Söz!”
Kötü haber çabuk yayıldı. Hazret-i Fatıma’ya ulaştı. Mübarek pek üzüldü.
Peygamberimiz ona “Üzülme kızım. Onlar bana bir şey yapamaz" buyurdular.