Bir gün bir akarsu taşıp etraftaki ekinlere zarar vermişti. Mağdur insanlar Hazret-i Ali'ye koştular ve “Ne olur, bir dua buyurun da su azalsın” dediler.
Hazret-i Ali “peki” dedi.
Hazırlanıp çıktı evden.
Resulullahın abasını giydi. Onun sarığını sardı. Onun asâsını aldı. Hasan ve Hüseyin'le birlikte geldi o ırmak kenarına.
Elindeki asâ ile suya işaret etti.
Suyun seviyesi düştü biraz.
İkinci işarette biraz daha indi.
Üçüncüde az daha indi.
Kalabalığa dönüp sordu:
“Bu kadar kâfi mi?”
Onlar bir ağızdan:
“Kâfi yâ Ali!” dediler.
Ve teşekkür edip dağıldılar.
● ● ●
Efendimiz (aleyhisselâm) bir gün Hazret-i Ali'ye bakarak “Yâ Ali! Seninle ben, Harun'la Mûsa gibiyiz” buyurdular.
Nitekim harbe gidiliyordu.
Efendimiz Hazret-i Ali'ye;
“Yâ Ali! Sen Medine'de kal” buyurdu.
O da “Başüstüne” dedi.
Ve Medine'de kaldı.
Ancak münafıklar bunu bir fırsat bilip “Muhammed ondan sıkıldığı için Medine'de bıraktı” dediler.
Hazret-i Ali üzüldü.
Efendimize koşup;
“Yâ Resulallah! Münafıklar benim için şöyle şöyle diyorlar” dedi.
Efendimiz ona sevgiyle bakıp “Onlar yalan söylüyor yâ Ali! Sen benimle, Harun'la Mûsa gibi olmak istemez misin?” buyurdular.