Ali bin Ebi Talip (radıyallahü anh) vefat edince oğulları Hasan ve Hüseyin onu defnedip geri dönüyorlardı ki bir viranelikte inilti duydular.
Baktılar ki biri yatıyor.
Yaşlı, garip ve hasta.
Üstelik de ağlıyor. Acıyıp sordular ki: "Niçin ağlıyorsun?”
"Derdim büyük gençler.”
"Nedir derdin baba?"
"Âah evlâtlar, ben bir yiğidi merak ederim ki bir senedir gelir ve bütün ihtiyacımı görürdü. Bugün gelmedi. Ben onsuz ne yaparım?"
"Kimdi o yiğit baba?"
"Bilmiyorum. İsmini sordum, söylemedi. Israr edince de ‘İsmimi ne yapacaksın. Ben Allah için hizmet ediyor, mükâfatını da Ondan bekliyorum’ dedi.”
"Peki nasıl biriydi?”.
"Ben âmâyım çocuklar, tarif edemem. Ama devamlı Rabbini zikrediyor, zikrine melekler de iştirak ediyordu.”
İki kardeş ağlamaya başladılar.
Bu defa o merak etti:
"Siz niçin ağlarsınız?”
"Tarif ettiğin kişi bizim babamızdır amca, adı da Ali bin Ebi Talip'tir" dediler.
"Ne oldu ona?"
"Bu sabah vefat etti.”
Fakir bunu duyunca "Beni onun kabrine götürün" diye yalvardı. Götürdüler. Açtı ellerini. "Yâ ilâhî! Beni, bu kabir sahibine kavuştur. Ben onsuz yaşıyamam" diye dua etti.
Duası kabul oldu ve vefat edip hemen yakınına defnolundu.