Uhud Savaşı’nda müşriklerin azılılarından Âsım bin Ebi Avf, kudurmuş bir canavar gibi Müslümanlara saldırıyordu.
Çok da insafsızdı.
Müşriklere döndü.
Ve “Ey Kureyşliler! Kavminizi bölen Muhammed’le çarpışmaktan geri durmayınız. Eğer bu harpte Muhammed kurtulursa ben kurtulmayayım” dedi.
Kudurmuş gibiydi...
Müşriklere böylece bağırarak onları harbe teşvik ediyordu.
Çünkü inanmıyordu.
Yerinde duramıyordu.
Lâkin Ebu Dücane (radıyallahü anh) bu azılı kâfirin dediğini işitti.
Kan sıçradı beynine.
Onu susturmak istedi.
Çarpışarak ona yaklaştı ve bir kılıç çalıp cehenneme gönderdi!
Böylece cezasını verdi.
O, bu müşrikle meşgulken Mabed bin Vehb adlı müşrik de kılıcını hiddetle kaldırıp Ebu Dücane'ye savurdu.
Ebu Dücane yere çöktü.
Kılıç isabet etmedi.
Ve ölümden kurtuldu.
Sonra aynı hız ve çeviklikle kalktı ve kılıcını kaldırıp kâfirin başına şiddetle çaldı!
Ama kâfir ölmedi.
Bir çukura düştü.
Ebu Dücane hazretleri derhâl üzerine atlayıp başını kesti.
O başı eline aldı.
Ve kâfirlere doğru fırlattı.
Bu, Kureyş kâfirlerinin zaten bozulmuş olan morallerini daha da bozmuştu...