Hazret-i Ebu Dücane (radıyallahü anh) çok cesaretli ve kahraman olduğu hâlde harp meydanlarında çok kurnaz davranır ve “Harp hiyledir” hadîs-i şerifine uymaya çok dikkat ederdi.
Uhud Savaşı idi.
Hazret-i Ebu Dücane, Resulullahın; eshaptan hiç kimseye vermeyip de kendisine verdiği ve üzerinde "korkaklıkta ar, yiğitlikte itibar var" yazısı olan kılıcı eline aldı.
Kırmızı sarığını başına sardı.
Ve harp meydanına yürüdü.
Ama salınarak…
Hem çalımlıydı.
Hem gururluydu.
Bu şekilde yürümesi Eshab-ı Kiram arasında hoş karşılanmadı.
Efendimiz onu gördü.
Ve “Bu, bir yürüyüştür ki harp meydanları dışında Allahü teâlânın gadabına sebeptir" buyurdular.
Harp iyice kızıştı...
Zübeyr bin Avvam (radıyallahü anh), bahsi geçen kılıcın kendisine verilmemesinden dolayı üzgündü.
Bu, elinde değildi.
Kendi kendine;
"O kılıcı Resulullah bana vermedi, Ebu Dücane'ye verdi. Bunda muhakkak bir hikmet vardır. Gidip bir bakayım, Ebu Dücane benden fazla ne yapacak?" dedi.
Bu şekilde düşündü.
Ve onu takibe başladı.
Ebu Dücane hazretleri beytler okuyor ve müşriklerden kime rastlarsa vurup öldürüyordu.
br>