Uhud Savaşı’nda müşrik İbni Kamia, Hazret-i Mus’abı şehit edince Hazret-i Peygamberi öldürdüğünü zannetti.
Zira Ona çok benziyordu.
O yüzden öyle zannetti.
Müşriklere koşup "Muhammed'i öldürdüm!" diye bas bas bağırmaya başladı. Müşrikler sevinç içerisinde, Müslümanlarsa kan ağlıyordu. Herkes ne yaptığını bilmez hâle geldi.
Şaşırmışlardı.
Kimi cengi bıraktı.
Kimi çöküp kaldı.
Sevgili Peygamberimizin yanında, yedisi Muhacirlerden, yedisi de Ensar’dan olmak üzere on dört sahabi vardı ve sabır ve sebatla harbediyorlardı.
Biri, Ebu Dücane idi.
Bu sahabi, Resulullahın yanından hiç ayrılmamak üzere söz verip biat eden, üçü Muhacir, beşi de Ensardan olan sekiz sahabiden biriydi.
Bunlar çok çarpıştılar.
Canlarını hiçe saydılar.
Yine şehit olmadılar.
Çünkü bunlara, Sevgili Peygamberimiz dua etmişti. Bu arada müşrikler, Resulullahı ok yağmuruna tutuyorlardı. Müşriklerden keskin nişancı Mâlik bin Züheyr, Sevgili Peygamberimize nişan alıp bir ok attı.
Hazret-i Talha gördü.
Ok Resulullaha çarpacaktı.
Süratle elini kaldırdı.
Ve o oka karşı tuttu.
Ok elini parçaladı ve parmakları koptu.
Hazret-i Talha (radıyallahü anh), Uhud'da altmış altı yerinden yara almıştı.