Ebu Eyyub Ensari (radıyallahü anh) çok cömer bir zattı.
Evi herkese açıktı.
Eline geçeni verirdi.
Verince de sevinirdi.
Köleleri ve cariyeleri âzât eder ve onlara çeşitli ihsanlarda bulunurdu.
Sünnet-i seniyyeye çok bağlıydı.
Resulullahı çok severdi.
Onun vefatından sonra sık sık Ravda-i mutahhara'ya gidip ağlardı.
● ● ●
Ukbe bin Âmir (radıyallahü anh) Mısır valisiydi.
Onunla aralarında şöyle bir hadise geçti:
Vali, bir akşam namazına gecikti.
Cemaat onu bir hayli beklediler.
En nihayet vali geldi.
Hemen mihraba geçti.
Ve namazı kıldırdı.
Ebu Eyyub Ensari, valiye "Ey Ukbe! Resûl-i Ekrem’in, akşam namazını geciktirenler hakkında ‘Ümmetim, akşam namazını yıldızların gökyüzünü kaplamasına kadar tehir etmedikçe hayır üzeredir’ buyurduğunu duymadın mı?" dedi.
Ukbe bin Âmir;
"Duydum" dedi.
"O hâlde akşam namazını niçin bu kadar geciktirdiniz?" diye sordu.
Vali cevaben:
"Meşguliyetten" dedi.
Bunun üzerine valiye;
"Senin bu yaptığını görerek, insanların; ‘Resulullah da böyle yapardı’ zehabına düşmelerinden korkuyorum" dedi.
O da “Haklısın” deyip özür diledi.