Balıkesir velilerinden Muhyiddin-i Rumi hazretlerinin bir komşusu vardı.
Çok severdi bu velî zatı.
Bu kişi bir gün bu mübarek zatın huzuruna gelip arz etti:
“Hocam duanızı almaya geldim.”
Mübarek merak etti:
“Hayırdır, ne için?”
“Bir çocuğumuz olacak da hocam.”
“Hayırlı olsun” dedi.
Ve sordu ardından:
“Bir çocuk mi, yoksa iki mi?”
Adam şaşırdı:
“Herhâlde bir hocam.”
“İki olamaz mı?”
“Olabilir tabii efendim.”
Mübarek yine gülümseyip “Her şeyin doğrusunu Allah bilir kardeşim. Hayırlısı olsun” buyurdu.
Adam teşekkür etti.
Ve ayrılıp gitti.
Ancak bu konuşmalardan ikiz bebeklerinin olacağını anlamıştı.
Ertesi gün yine geldi.
Ve “Hocam, ikiz çocuğumuz olursa isimlerini Ali ve Mehmet koymak istiyorum. Uygun mu” diye sordu.
O yine gülümsedi.
Adam, gülümsemesinin sebebini sorunca “İstersen birinin ismi Ali olsun, öbürününki Fatıma” buyurdu.
Adam bir daha şaşırdı.
Elini öpüp ayrıldı.
Üç gün sonra doğum oldu.
Hakikaten ikiz doğdu bebekler.
Biri oğlandı, öteki kız.
Ali ve Fatıma koydu isimlerini.