Eshabtan bir hanım, bir gün hediye olarak bir kap dolusu bal gönderdi Efendimize.
Efendimiz balı aldılar.
Başka kaba koydular.
Ve kabını iade ettiler.
Ancak ne hikmetse kap, dolu olarak ulaştı o hanım sahabiye.
Kadıncağız kabı aldı.
Bir şey anlıyamadı.
Zira kap dolu gelmişti.
Buna çok üzüldü.
Hatta ağladı.
Zira hediyesinin kabul edilmediğini zannetmişti.
Hemen huzura koştu.
Ve merakla sordu:
"Yâ Resulallah! Gönderdiğim hediyeyi kabul etmediniz mi?"
Buyurdular ki:
"Hediyeni kabul ettim"
Hanım şaşırdı.
"Ama kap, dolu olarak geri geldi yâ Resulallah!" dedi.
Efendimiz ona;
"Sana gelen o bal, Rabbimizin sana özel ihsanıdır" buyurdular.
Bu defa sevindi.
Efendimizden özür diledi.
Ve sevinerek geri döndü.
O balı yıllarca yediler.
Bitmek tükenmek bilmedi.
Ama bir gün yanlışlıkla başka kaba aktardılar. O günden itibaren azalmaya başladı.
Ve nihayet bitti.
Efendimiz;
"O bal kabında dursaydı, kıyamete kadar yenirdi de bitmezdi" buyurdular.