Bir sahabi anlatıyor:
“Ebu Hureyre (radıyallahü anh), Resulullahın bir hadîs-i şerifini rivayet ederken feryat edip bayıldı.
Bir müddet geçti.
Yine kendine geldi.
‘Niçin çok korktun?’ dedim.
Bir ‘âah’ etti.
Ve ‘Efendimiz (Kıyamet günü, Allahü teâlânın kullarını hesaba çekeceği gündür. Onun emirlerine uymayanlar cezalandırılacak. Ceza göreceklerin vay hâline!) buyurmuştu. Onun için korktum’ dedi.
Duyanlar ziyarete geldi.
Büyük kalabalık toplandı.
Derken daha ağırlaştı ve ‘Allah’ım! Sana kavuşmayı seviyorum. Beni sana çabuk kavuştur’ diye dua etti.”
● ● ●
Peygamberimiz aşağı gönüllüydü. Fakirlerle oturur, garipleri arar sorar, bir köle davet etse kabul buyurur, gönlünü hoş ederdi.
Bir gün Ebu Hureyre hazretleriyle çarşıya çıkıp öteberi aldılar.
Ücretini biraz fazla verdiler.
Satıcı memnun olup sevincinden elini öp
mek istedi Efendimizin.
Ama O, izin vermedi.
Ve "Ben ne melikim ne de padişah. Sizin aranızda sadece bir insanım” buyurdu.
Ebu Hureyre;
"Yâ Resulallah! İzin verin ben taşıyayım" dediyse de "Herkes, kendi yükünü kendisi taşımalıdır” buyurdular.