Anadolu velilerinden Şah Süleyman Efendi’yi sevenlerden biri vefat etti bir gün.
Mevsim de kıştı.
Cenaze hizmetleri yapıldı.
Sıra defnetmeye geldi.
Kabristana vardılar.
Ve kazmaya başladılar.
Ancak nereyi kazsalar su çıkıyordu altından. Velhasıl kabir için kuru bir yer bulamayıp defnedemediler cenazeyi.
Sonunda bu zata koşup “Hocam çaresiz kaldık” dediler.
Şah Süleyman Efendi sordu:
“Hayırdır, ne oldu?”
“Cenazeyi defnedemiyoruz hocam.”
“Neden?”
“Nereyi kazsak altından su çıkıyor.”
Mübarek az düşündü.
Ve kabristanda bir yer tarif edip sordu:
“Filan yeri kazdınız mı?”
“Evet kazdık hocam.”
“Su çıktı mı altından?”
“Evet, orası da sulu.”
Büyük Veli;
“Orası sulu olmaması lâzım. Bir daha kazın. Ümit ederim ki o yer kuru çıkar” buyurdu.
“Peki efendim” dediler.
Ve gidip o yeri kazdılar.
Ama şaşırıp kaldılar.
Zira toprak kupkuruydu.
Hâlbuki bir gün önce kazmışlardı ve su çıkmıştı altından.
Sevinip o yere defnettiler cenazeyi.