Tebük Harbi’ne gidilecekti.
Efendimiz buyurdu ki: "Herkes bir yardımda bulunsun!"
Eshap bu emri aldı.
Kimi altın getirdi.
Kimi gümüş.
Kimi de bir avuç hurma.
Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) o ara mali durumu iyiydi.
Malı ve parası çoktu.
Düşündü ki:
"Bu defa Ebu Bekir'i geçebilirim..."
Bu fikirle malının yarısını getirip verdi.
Efendimiz onu gördüler.
Ve sordular ki:
"Eve ne bıraktın yâ Ömer?"
O da cevaben;
"Bu kadar da evde var yâ Resulallah" dedi.
Bir müddet geçti.
Hazret-i Ebu Bekir geldi.
Malının hepsini getirmişti.
Ona da sordular ki:
"Yâ Eba Bekir! Eve ne bıraktın?"
O da cevaben;
"Allah ve Resulünün sevgisini bıraktım yâ Resulallah” dedi.
Efendimiz ikisine baktılar.
Ve "Aranızdaki fark, cevaplarınız arasındaki fark gibidir" buyurdular.
Durum anlaşılmıştı.
Hazret-i Ömer bunu işitti.
Ve kendi kendine;
"Ebu Bekir'i hiçbir hususta geçemiyeceğimi çok iyi anladım" dedi.