Ahmed Siyahi hazretleri Kastamonu velilerindendir. 1874 de doksan beş yaşında vefat etti.
Bu zatın bir komşusu vardı.
Bu kişi hastalandı bir gün.
Büyük velî onu seviyordu.
Ziyaretine gitti bir akşam.
“Geçmiş olsun” dedi.
Ve sordu ona:
“Hastalığın nasıl oldu?”
Adamcağız;
“Çok şükür hocam, belimin ağrısı devam ediyor” dedi.
Büyük zat;
“Allah şifa versin. İnşallah kısa zamanda iyileşirsin. Ama bilesin ki hastalıkta şifa vardır” buyurdu.
Adam şaşırdı:
“Anlıyamadım, ne dediniz?”
“Hastalıkta şifa vardır dedim.”
“Nasıl şifa var hocam, izah eder misiniz” dedi.
Buyurdu ki:
“İnsan hasta olunca ne kadar âciz ve ne kadar zavallı olduğunu iyi anlıyor değil mi?”
“Evet hocam.”
“Ayrıca ölümü hatırlıyor, günahlardan kesiliyor. Allah’a daha yakın hissediyor kendini. Şifa için yalvarıyor değil mi?”
“Evet efendim.”
“Kulluk da insanın Rabbine karşı kendini âciz görmesidir. Bu da kalp için şifadır işte” buyurdu.