Ukaz panayırı insan kaynıyordu. Bir ara bir ses işitildi. Orta yaşta bir zat "Ey insanlar! Lâ ilahe illallah deyiniz" diyordu.
Bu, Sevgili Efendimizdi.
Halkı İslâm’a çağırıyordu.
Ama ardınca biri dolaşıyor ve "Aman ha! Sakın inanmayın!" diyordu.
Bu da Ebu Leheb'ti.
Velid bin Mugire de müşrikleri toplayıp "Ey Kureyşliler!" diye seslendi.
Ve sözüne devamla;
"Mekke'ye civar kabilelerden gelenleri, Muhammed karşılayıp tatlı sözleriyle onları kendine çekiyor, farkında mısınız?"
"Farkındayız" dediler.
Velid o müşriklere;
"Onu, insanların gözünden düşürmeliyiz. Ona öyle bir sıfat bulmalıyız ki insanlar Ondan uzaklaşsın” dedi.
Ama ne diyeceklerdi?
Biri teklif etti:
"Kâhin desek?"
Velid "Hayır olmaz. Çünkü Muhammed’in sözleri kâhinlerin dediklerine hiç benzemiyor” dedi.
"Deli desek?”
"Deli hiç olmaz.”
"Sihirbaz desek?"
"Hayır, bu da tutmaz."
Müşrikler "En akıllımız sensin yâ Velid! Sen bul, onu söyleyelim" dediler.
Velid düşündü.
Ve onlara dönüp "Biz yine sihirbaz diyelim. Fakat O, bildiğiniz sihirbazlardan değil, Babil sihirbazıdır diyelim" dedi.