Bilal-i Habeşî’nin (radıyallahü anh) günleri işkenceyle geçiyor, dakikası yıl gibi geliyordu ona.
Geçmek bilmiyordu saniyeler.
Derken bayıldı...
Efendisi çekip gitti.
Bilâl-i Habeşi kendine geldiğinde güneş batmış, üstündeki koca kaya gaipten atılmıştı bir kenara.
Oooh! Ferahlamıştı.
"Şükürler olsun" diye mırıldandı.
Ümeyye kâfiri, Bilâl'i dininden döndürmek için her türlü işkenceyi deniyor ama muvaffak olamıyordu.
Zira cevap aynıydı:
"Allah bir!"
Bir gün yine elbisesini çıkarıp kalın deve ipini sardı boynuna. Halatın ucunu da Mekke çocuklarının eline verip yerlerde sürükletti vücudunu.
O, yine direniyordu.
"Allah bir!" diyordu.
Bir gün Sevgili Peygamberimiz o yerden geçiyordu.
Bilâl’in hâlini gördü.
Pek çok üzüldü.
Zira çıplak olarak kızgın kuma yatırmışlar, üzerine koca bir kaya koymuşlar, Bilâl o kayanın altında devamlı "Allah!" diyordu.
Yanına yaklaşıp;
"Sabret yâ Bilâl! Allah demen seni kurtarır" buyurdu.
Ve evine döndü.
Çok üzülmüştü...