Bilal-i Habeşi hazretleri Resulullahın vefatından sonra Mekke’ye geldi ve Hasan ve Hüseyin efendilerimizin ısrarı üzerine bir ezan okudu. Cümle Eshap duygulandılar.
Kendi de duygulandı.
Hele "Eşhedü enne Muhammeden Resulullah" derken hüngür hüngür ağlamaya başladı.
Devam edemedi.
Kendini zorladı ve ağlaya ağlaya ezanı bitirdi. O gün Eshab, sanki Resulullahın bulunduğu günlerden bir gün yaşadılar.
Peygamber Efendimize olan hasret ateşiyle ağlaşarak o günleri yâdettiler. Bu ezan, Bilâl-i Habeşi hazretlerinin okuduğu son ezan oldu.
Medine'de az kaldı.
Sonra Şam'a döndü.
Ve yolda hastalandı. Evine güçlükle vardı.
Bu hastalıkla ömrünün son günlerini geçirdi.
Son nefeslerini verirken sevinç içinde “Ne güzel, Resulullaha kavuşacağım" dedi.
“Allah!” dedi.
Ve vefat etti.
Hazret-i Ebu Bekir vaktiyle onu kölelikten âzât ettiğinde, Hazret-i Ömer "Seyyidimiz Ebu Bekir, Seyyidimiz Bilâl'i âzât etti" demişti.
Resulullah da;
“Bilâl ne iyi kimsedir. O, müezzinlerin efendisidir" ve “Bilâl, Habeşlilerden ilk Müslümandır” ve “Ey Bilâl! Zengin olarak değil, fakir olarak öl” buyurdular.