Amasyalı Pir Mehmed Efendi’nin çok talebesi vardı ve geçimleri bu zata aitti.
Bu yüzden çok borçlandı esnafa.
Derken hastalandı.
Ölüm hastalığıydı bu.
Haber alan koştu. Onların ne için geldiklerini anlayıp "Yâ Rabbî! Borçlarımı ödemeden canımı alma" diye dua etti.
O anda kapısı çalındı.
Hemen koşup açtılar.
Hiç tanımadıkları biri vardı eşikte:
“Buyurun! Kimi aradınız?”
“Pir Mehmed Efendi'nin evi burası mı?”
“Evet burası.”
“Bu zattan alacağı olanlar dışarı çıksın!”
Sevinçle çıktılar.
O meçhul kişi, kuruşuna kadar ödedi hepsinin alacağını. O zaman Pir Mehmet Efendi’nin yüzü güldü.
“Elhamdülillah" dedi.
Ve ruhunu teslim etti.
O meçhul kişi mi? Kaybolmuştu ortadan. Bir daha da gören olmadı.
● ● ●
Bir günkü sohbetinde “Namaz, mühim ibâdettir” buyurdu.
“Nasıl yâni?” dediler.
“Şöyle ki, bir ibâdeti terk etmek imanı gidermez. Ama namaz için hüküm böyle değildir” dedi.
“Onun hükmü nasıldır hocam?”
“Bir çok büyük âlimler ‘Bile bile namaz kılmayan ve namaz vakti geçerken üzülmeyen kimsenin imanı gider’ buyuruyor” dedi.