Resulullah Efendimize, konuşamayan bir çocuk getirdiler. Efendimiz çocuğa sordu:
“Ben kimim?”
Çocuk konuşup;
“Sen Resulullahsın” dedi ve ölünceye kadar da hep böyle düzgün konuştu.
● ● ●
Resul aleyhisselâm bir gün bazı Eshap ile bir yerde oturuyordu.
Bir ara eshaba döndü.
Ve “Benim gördüğümü siz de görüyor musunuz? Yemin ederim ki, evlerinizin arasında ve sokaklarda meydana gelecek fitneleri görüyorum” buyurdu.
Öyle de oldu.
Seneler geçti.
Hazret-i Osman’ın şehit edildiği günlerde ve sonrasında Medine’de büyük fitneler çıktı. Sokaklarda çok kimsenin kanı döküldü.
● ● ●
Efendimiz, kendi zevcelerinden birinin halifeye karşı isyan edeceğini haber vermişti.
Hazret-i Aişe oradaydı.
Ve bu sözüne güldü.
Efendimiz kendisine “Yâ Hümeyra! Bu sözümü unutma! Bu kadın sen olmayasın” buyurdu.
Hazret-i Ali de vardı.
Ona “Yâ Ali! Bunun işi senin eline düşerse ona yumuşak davran!” buyurdu.
Otuz sene geçti.
Hazret-i Aişe, Hazret-i Ali ile harbetti ve ona esir düştü. Ali (radıyallahü anh), Onu, saygı ve hürmetle Basra’dan Medine’ye gönderdi.