Şeyh İsmail Efendi, Anadolu erenlerinden olup Adapazarı’na bağlı Hendek ilçesinde, kendi ismiyle anılan kabristandadır. O devirde başka bir vilayette okuyan üç arkadaş işittiler bu zatı.
Evliyadan olduğunu öğrenip ziyaretine gittiler. Ancak veli olduğunu kesin anlamak için akılları sıra imtihan edeceklerdi kendisini.
Yolda konuştular.
Biri şöyle dedi:
“Arkadaşlar, o zat gerçekten evliya ise bize yemek çıkarsın... Bana kızarmış et ikram etsin mesela.”
İkincisi aldı sözü:
“Ben pilav istiyorum.”
Üçüncüsü atıldı bu defa:
“Bana da helva ikram etsin öyleyse.”
Nihayet vardılar dergâha.
Mübarek buyur etti gençleri.
Hoşbeşten sonra kalktı ve:
“Gençler! Uzak yoldan geldiniz. Hem yorgun, hem de açsınızdır… Siz dinlenedurun, ben size yiyecek bir şeyler hazırlayayım” buyurdu.
Sonra çıkıp girdi mutfağa.
Az sonra bir siniyle girdi içeri.
Sinide şu yemekler vardı:
Kızarmış et, pilav ve helva...
Gençlere dönüp “Haydi buyurun... Bunları canınız çekmiştir” dedi.
Gençler sofraya oturdular.
Ve hayretle birbirlerine baktılar.
Zira her birinin önünde kendi istediği yemek vardı...
Mahcubiyetten rahat yiyemediler.
Elini öpüp talebesi oldular aynı gün.
Ve bir daha ayrılmadılar yanından.