Huzeyfet- übnü Yeman (radıyallahü anh) Sahabe-i kiram arasında çok sevilir ve ona ayrı bir itibar gösterilirdi. Çünkü o, Resulullah’ın verdiği sırlarla doluydu. Ebu Hureyre de öyleydi.
Zira bu iki sahabi:
"Efendimiz Aleyhisselâm âlemin yaratıldığı günden yok olacağı güne kadar olmuş ve olacak şeyleri bize bildirdi... Bunlardan bildirilmesi caiz olanları bildirdik, örtmesi lâzım olanları sakladık" demişlerdir.
Dünyayı sevmezdi.
Ahireti düşünürdü.
Hazret-i Ömer, fethedilen memleketlere “Huzeyfe ne isterse veriniz!" diye emir buyurduğu hâlde o kendi yiyeceğinden fazlasını almadı.
Bir ara vâlilik yaptı.
Medayin vâlisiydi...
Oranın halkı, onun idaresinden son derece memnundu... Döndüğü zaman Hazret-i Ömer, onun hâlini değiştirmediğini gördü.
Boynuna sarıldı.
Ve muhabbetle;
"Sen benim kardeşimsin, ben de senin kardeşinim" buyurdu.
Hazret-i Ömer, halifeliği devrinde Hazret-i Huzeyfe’nin bir cenazenin namazını kılmadığını gördü.
Sebebini sordu.
O da cevap verip:
“O kişi münafıktı!” dedi.
Bunun üzerine “Benim memurlarım arasında münafık var mı?" diye sordu.
"Bir tane var" dedi.
Fakat Hazret-i Ömer'in bütün ısrarına rağmen ismini söylemedi.