Hindistan velilerinden Bediüddin Seharenpuri hazretleri bir gün hocası İmam-ı Rabbani hazretlerine geldi.
Huzuruna varıp;
"Efendim, izniniz olursa memuriyeti bırakıp gece gündüz hizmetinizle şereflenmek istiyorum" diye arz etti.
Hazret-i İmam:
"Hayır, memuriyeti sakın bırakma!" buyurdu.
Aradan zaman geçti.
Bediüddin yine sordu.
Yine izin vermediler.
Yıllar sonra İmam-ı Rabbani hazretleri ona icazetini verdi.
O, icazetini aldı.
Ve şehrine vardı.
Dostlarından biri de onu yolcu etmek için şehrin dışına kadar gitti. Bir ara "Efendim, babam vefat etti. Hâlini merak ediyorum, acaba azapta mı, yoksa nimette midir?" diye sordu.
O başını eğdi.
Gözünü kapadı.
Biraz sonra açıp;
"Şu boyda, şu evsafta, şu kıyafette, beyaz elbiseli bir şahıs göründü.
Hâlini sordum:
‘İyiyim, bana yüksek bir makam verdiler. O makamdan buraya gelmek istemezdim ama siz çağırınca geldim’ diyor” buyurdu.
Adam sevindi...
Ve kendisine;
"Efendim, benim babam, tam sizin tarif ettiğiniz gibidir" dedi.
Hâlbuki Şeyh Bedi'uddin hazretleri onun babasını hiç görmemişti ve tanımazdı.