Evliyanın büyüklerinden Ahmed Yekdest Cüryani hazretleri gençliğinde Cüryan'dan ticaret için Hindistan'a gidiyordu... Yoldayken çoluk-çocuğunun taun hastalığından vefat ettiklerini haber aldı.
Üzüldü, ağladı!
Ciğerleri yandı.
Bu acı haberin etkisindeyken eşkıyalar kervana baskın yapıp kervandakilerin bütün mallarını aldılar. Onun mallarını aldıktan başka sol elini de bileğinden kestiler.
Bir tek eli kaldı.
Bu, lâkabı oldu.
Kendisine bu sebeple "Yekdest", yani "tek elli" denildi. O bütün bu sıkıntılara rağmen hiç şikâyet etmiyordu.
Hep sabrediyordu.
Kervandakiler ona;
"Çocukların öldü, malın mülkün gitti, üstelik kolun da kesildi. Buna rağmen sesin çıkmıyor!" dediler.
O ise cevaben;
"Bu belâ ve sıkıntılar Allah’ın takdiriyle oldu. Sabretmekten başka kurtuluş yolu yoktur" diyordu.
Bir gece yattı.
Rüyada ona:
"Ey Ahmed! Serhend'e git" denildi. Bu manevi işaret üzerine Serhend şehrine geldi. Orada İmam-ı Rabbani hazretlerinin oğlu Muhammed Masum hazretlerini tanıdı.
Onun talebesi oldu.
Hizmetiyle şereflendi...
Sohbetlerinin bereketiyle kemale gelip insanlara doğru yolu göstermek üzere Mekke'ye gönderildi. Orada otuz dokuz sene halkı irşat edip orada vefat etti...