Sahabenin büyüklerinden Hazret-i Ebu Talha'nın yaşı hayli ilerlemişti.
İhtiyar hâlinde bir ara;
“Ey müminler! Mallarınızla ve canlarınızla Allah yolunda cihad edin" mealindeki âyet-i kerimeyi hatırladı...
Yaşı yetmişe varmıştı.
Heyecana kapıldı birden!
Oğullarını çağırıp;
"Rabbim beni kâfirlerle cihada davet ediyor. Çabuk beni harp için teçhiz edin ki harbe gideyim!" dedi.
Onlar razı olmadılar.
Babalarına cevaben;
"Ey Babacığım! Resulullah’la birlikte çok cihadda bulundun. Hazret-i Ebu Bekir ve Hazret-i Ömer zamanlarındaki harplere de katıldın. Şimdi sıra bizde. Sen otur, biz gidelim" dediler.
İzin vermediler.
Fakat o ısrar edip;
“Hayır, hayır! Ben cenge gideceğim" diyerek bundan vazgeçmedi. Hicretin 34. cü senesinde bir deniz harbi için hazırlıklar yapılıyordu.
O da bu orduya katıldı.
Nihayet gemiye bindiler.
Bir müddet sonra gemide hastalandı ve o gemide vefat etti.
Bu yüzden defnedilemedi.
Nice günler geçtiyse de mübarek cesedi asla bozulmadı.
O sanki hayattaydı...
Ve tebessüm ediyordu.
Nihayet gemi sahile yanaştı.
Mübarek cesedini aldılar.
Karada bir yere defnettiler.